Τέσσερις μέρες πριν τις πρόωρες εκλογές του Οκτώβρη του 1993, μια είδηση
«στριμωχνόταν» στις τελευταίες γραμμές των προεκλογικών δελτίων
ειδήσεων: «Η ηθοποιός Κατερίνα Γώγου, 53 ετών, βρέθηκε νεκρή την Κυριακή
και μόλις χτες διαπιστώθηκε η ταυτότητά της»… Την επόμενη μέρα
ξεκινούσαν τα αφιερώματα στον Τύπο, οι δηλώσεις και οι βιο(αγιο)γραφίες,
όλα αυτά δηλαδή στα οποία η Κατερίνα Γώγου είχε γυρισμένη ―πάντα― την
πλάτη.
Η πορεία της ζωής της Γώγου δεν είχε καμιά σχέση με την εικόνα του
χαρούμενου, χαμένου στον κόσμο της ανεμελιάς, κοριτσιού που έλιωνε τις
σόλες των παπουτσιών του χορεύοντας δίπλα σ’ ένα πικάπ, στις παλιές
ταινίες. Η Κατερίνα περιπλανήθηκε στις αφιλόξενες λεωφόρους της
«αναγνωρισιμότητας» και της «επιβεβαίωσης», χωρίς ποτέ να κάνει στάση.
Αυτός ο κόσμος, των «άλλων», την έπνιγε, δεν τη χωρούσε. Αντίθετα όργωσε
με τη μοναξιά της τα στενάχωρα σοκάκια του «διαφορετικού», γνώρισε την
απόρριψη από τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες και γεύτηκε την άρνηση ή τη
δυσπιστία αυτών που αρνήθηκαν το «άγγιγμά» της.
Δείτε τη συνέχεια της ανάρτησής μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου